Brauners jeugd werd gekenmerkt door armoede en de spiritistische seances van zijn vader, die hij in het geheim bijwoonde.
Van 1919 tot 1921 studeerde hij aan de Nationale School voor Schone Kunsten in Boekarest.
Brauner was eerst dadaïst en vervolgens surrealist, en lid van de belangrijke gemeenschap van Roemeense kunstenaars en intellectuelen in Parijs, naast o.a. Constantin Brâncuși en Tristan Tzara.
In 1925 ontdekte hij de schilderijen van Giorgio de Chirico, maar pas in de vroege jaren 1930 trad hij toe tot de surrealistische groep, via Yves Tanguy, waar hij dicht bij aanleunt.
Het uitgerukte oog is een terugkerend symbool in zijn werk en dit nog vóór 1938, het jaar waarin een gevecht tussen Óscar Domínguez en Esteban Francés hem van zijn linkeroog beroofde.
Hij leeft in de precariteit, wat hem dwingt zich aan te passen en het weinige materiaal waarover hij beschikt te gebruiken. Zo schildert hij met was, een materiaal waaraan hij een alchemistische, ja esoterische waarde geeft.
In 1947 verlaat hij de surrealistische groep. In de daaropvolgende jaren wordt hij ziek en zijn schilderkunst wordt donker, bijna monochroom, terwijl de titels van zijn werken aanknopen bij de humor van dada.